Początek XIX wieku otwiera nowy rozdział w dziejach mody. Ubiór coraz mniej mówi o pozycji społecznej swego właściciela. Bycie modnym przestaje być wyłącznym przywilejem dobrze urodzonych. Staje się przywilejem ludzi majętnych.
Moda damska
Rewolucja w modzie damskiej zaczęła się od zakrywania tego, co było odkryte. Dekolt przesłonięty został wysokim kołnierzem, obnażone ramiona długimi rękawami, podwyższony stan sukni powrócił do linii pasa.
Modne były: bufiaste rękawy, nienaturalnie poszerzające ramiona, zasznurowana do bólu talia osy i ogromny, przeładowany ozdobami kapelusz nie wpływały dobrze na proporcje kobiecej sylwetki. Nie służyło jej również skrócenie spódnicy i płaskie obuwie. Wszystko to czyniło postać niezgrabną i przysadzistą. I jeszcze jeden szczegół, który z pewnością nie dodawał ówczesnym paniom seksapilu – pantalony. Popularne w tamtym okresie były także pantalony. Rurkowate nogawki zakończone były falbankami, wiązane tasiemką pod kolanem nosiły zarówno stateczne mężatki, jak i podlotki. Znacznie łaskawsza dla niewieściej urody stała się moda pod koniec lat trzydziestych. Pojawiły się dłuższe suknie, fałdy i marszczenia zdobiły teraz dolną część rękawów, a wycięte dekolty odsłoniły krągłość ramion. Romantyczne uwodzicielki przywdziewały spódnice z trenem i duże berety mające nawiązywać do strojów średniowiecznych, suknie z bufiastymi, rozcinanymi rękawami znanymi z renesansu.
Fryzury damskie
Nowa moda wprowadziła też nowy typ uczesania nawiązującego do starożytnych pierwowzorów. Noszono zarówno włosy długie, upinane na czubku głowy i opadające w swobodnych lokach na czoło i policzki, jak też włosy ścięte krótko, na wzór fryzur męskich. Jednak fryzury elegantek szybko odeszły od antykizującej naturalności na rzecz misternie układanych koafiur ze spiętrzonych loków. Około roku 1830 doszło do powstania zupełnie nowego wzorca sylwetki kobiecej, a to pociągnęło za sobą zmiany w fryzurze. Składała się ona teraz jakby z kilku oddzielnych części – wysokiego koka, upiętego warkocza i sztywnych loków zebranych w pęki po obu stronach twarzy. Lata 50 -te i 60 -te XIX wieku to czas, gdy króluje niepodzielnie brunetka. W okresie tym włosy były czesane z przedziałkiem i opadały w lokach na szyję. W latach 70 XIX stulecia uczesanie stawało się coraz bardziej czasochłonne: fryzowana grzywka nad czołem, drobne loczki na skroniach, węzeł na czubku głowy i jeszcze miękkie loki opadające na kark.
Moda męska
Niezwykłą karierę zrobił frak. Stał się strojem uniwersalnym. Noszono go zarówno na co dzień, jak i na wyjątkowe okazje. Zgodnie z obowiązującym fasonem musiał mieć szerokie ramiona i wąską talię, co upodobniało męską sylwetkę do kobiecej. Fraki szyto z ciemnych tkanin. Jedynym barwnym akcentem stroju była wystająca spod fraku kamizelka. Spodnie noszono obcisłe, u góry naciągnięte przez szelki, a u dołu przez „strzemiona” ze specjalnej taśmy. Do takiego stroju rasowy elegant wybierał rękawiczki w odcieniu kremowym lub żółte. Ówczesny mężczyzna wiele uwagi poświęcał sztuce wiązania krawata, który w latach dwudziestych zastąpił wiązaną wokół szyi chustkę. W 1829 roku pojawiły się więc, znacznie mniej eleganckie, za to wygodniejsze, od razu wiązane krawaty, które wystarczyło tylko przypiąć do koszuli.
Fryzury męskie
Wytworny dżentelmen nie zapomniał o odpowiedniej fryzurze. Loki spiętrzone wysoko nad czołem łączyły się z bokobrodami, częściowo tylko widocznymi spod wysokiego, wywiniętego kołnierza koszuli, którego rożki zachodziły aż na policzki. Jako nakrycie głowy obowiązywał cylinder, zazwyczaj z czarnego jedwabiu, choć noszono także cylindry kolorowe.
Komentarze