Moda Baroku

Barok stał się okresem wybitnego upiększania ciała. Kobiety starały się być wiecznie młode, delikatne, a ideałem były łagodne rysy twarzy, wesołe kokieteryjne i cieple spojrzenie.

Twarz pokrywały emalią, a włosy srebrzystym pudrem lub nakładały peruki. Używały czerwonego różu i fioletowych szminek. Modne były charakterystyczne muszki, czyli przyklejane pieprzyki.

Moda damska

Stroje kobiece, szczególnie magnaterii i bogatej szlachty inspirowane były modą zagraniczną. Szlachcianki nosiły suknie dwuczęściowe, jubki i kołpaczki jako odpowiednik stroju męskiego. Napływające wzory francuskie, czyli obszerne dekolty odsłaniające górną część piersi wywołały prawdziwą rewolucję. W czasach saskich moda dalej się zmieniła - suknia otrzymała rusztowanie, tzw. rogówkę, która u dołu miała kształt owalnej wanny, w związku z czym utrudniała chodzenie i nie była wygodna. Jako dopełnienie stroju, górę stanowiły liczne gorsety.

Fryzury

W XVII wieku aby podkreślić wydłużenie sylwetki, włosy zaczesywano do góry na specjalnych podkładkach i zdobiono klejnotami, więc fryzury osiągały znaczną wysokość. Panujący we Francji Ludwik XIV wprowadził modę na peruki. Damskie peruki nie były tak okazałe jak męskie, natomiast około 1690 roku wprowadzono fontanges, czyli ozdobę z muślinu, koronek i wstążek, wysoko upięta na drucianym stelażu. Modę fontaziów wprowadzić miała kochanka Ludwika XIV panna de Fontange przewiązując wstążką przeszkadzające w polowaniu loki. W XVIII wieku zamożni eleganci nosili wysokie białe peruki, które wprowadzono około 1710 roku. Najbardziej szykowne peruki wykonywano z włosów ludzkich, jednak ze względu na wysoki koszt takich peruk, często używano włosia końskiego. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XVIII wieku, uczesanie stało się najważniejszym elementem damskiego wyglądu. Z pomocą zwojów gazy i tiulu, piór, klejnotów, sztucznych kwiatów i owoców, miniaturek ludzi i przedmiotów tworzono we włosach bądź na okrywającym je ogromnym kapeluszu literacką kompozycję. Te oto francuskie wzory naśladowano niemal w całej Europie.

Moda męska

Strój szlachecki uznany został za męski strój narodowy, którego składnikami były żupan, kontusz, delia, a jako nakrycie głowy czapka odszyta futrem lub kołpak. Do tego stroju noszono długie spodnie oraz kolorowe buty. Nieodłączną częścią stroju była również szabla typu orientalnego. W drugiej połowie XVII wieku kształtuje się ostatecznie polski strój szlachecki, który złożony był z żupana i kontusza, a zdobiony bogatymi pasami i klejnotami. Strój ten uzupełniała bogato zdobiona szabla, dalej kołpak lub czapka futrzana, wreszcie wysokie, kolorowe buty. W zimie szlachcic okrywał się podbitą futrem burką lub opończą.

Fryzury

W baroku mężczyźni nosili długie włosy, poskręcane w pukle, a ich długość świadczyła o elegancji. Jednak po wprowadzeniu mody na peruki przez wcześniej wspomnianego Ludwika XIV , stała się ona symbolem powagi oraz autorytetu i żaden szanujący się mężczyzna nie pokazałby się bez niej. Włosy pod perukę golono, albo strzyżono na krótko. W XVIII wieku zamożni eleganci nosili wysokie białe peruki, które wprowadzono około 1710 roku.

Obuwie damsko-męskie

Obuwie kobiece w XVII wieku, noszone do połowy stulecia, wykonywano często z tkaniny jedwabnej, z obcasem średniej wielkości i drobnymi ażurowymi motywami. Również obuwie męskie przechodziło rewolucje. Od lat pięćdziesiątych XVII wieku do końca stulecia utrzymywała się forma trzewika dochodzącego do kostki z wyższym nieco przodem, o wydłużonym, lecz prawie prostokątnie ściętym końcu i z ozdobnymi rozetami ze wstążek. Wiek XVIII to czasy dominacji mody francuskiej. Wysokie buty nadal nosili panowie i panie z wyższych sfer. Materiały używane do szycia ubrań i obuwia były drogocenne i cudowne: brokaty, wyszywane jedwabie, malowane skóry. Bardzo popularną ozdobą butów stały się różnego rodzaju klamerki i zapinki. Późniejszą przeróbką, dokonaną może w latach 1788-1792 jest zmiana podeszwy i obcasów dostosowanych do nowej, ówczesnej mody obuwia z niskimi obcasami. Obcasy skórzane zastąpiły metalowe podkówki, u bogatych panów srebrzone lub w całości srebrne. Ubożsi nabywali stare safianowe żółte i czerwone buty, którym dawali nowe podeszwy z tańszej skóry surowej lub czarnej. Kolor zachowany na cholewach miał świadczyć o tym, że obuwie od dawna jest w posiadaniu tego właściciela, który tylko uzupełniał braki u dołu skórą.